باید مهربون باشم
یه روزی همه ی مشکل ها حل میشن
دیگه نه دردی هست نه دلتنگی ای نه چشم انتظاری ای نه هیچ چیزِ دیگه ای
یه روزی جا خوش میکنم تو یک قابِ عکسِ چوبی کنجِ دیوار و برای همیشه با یه لبخند و چشمی که فقط به یه نقطه میتونه خیره باشه از این دنیا میرم
اینکه بعدا که دستم از دنیا کوتاهه کسی بیاد با یه دستمالِ “تر” شیشه ی قاب عکسمو تمیز کنه یا اینکه نذاره عکسم خاک بخوره رو همین روزا و تو همین دنیا میتونم تعیین کنم
بی چشم داشت محبت میکنم
و بدونِ هیچ توقعی آدما رو می بخشم
اگه دیدم کسی همیشه بهم آزار میرسونه ازش فاصله میگیرم و براش آرزوی خوشبختی میکنم
اصلا مهم نیست میگن ساده ست ، نمیفهمه ، زبون نداره ، کم آورده و و و
زندگی خیلی جدی تر از اون چیزیه که بخوام بخاطرش جدی جدی غصه بخورم یا یکی دیگه رو غصه دار کنم