شرح حکمت ۱۸۰
بردگى جاویدان
امام(ع) در این کلام نورانى به آثار زیان بار طمع اشاره کرده مى فرماید «طمع بردگى جاویدان است»
حقیقت طمع، علاقه شدید به امور مادى است که در دست دیگران است و شخص طماع براى رسیدن به آن هر گونه خضوع و ذلت را مى پذیرد و به همین دلیل همچون برده اى است در برابر کسى که طمع از او دارد و طماع غالباً این صفت رذیله را با خود حفظ مى کند از همین رو امام(ع) آن را نوعى بردگى ابدى شمرده است افراد طمع کار انسان هاى ضعیف، زبون، دون همت و فاقد شخصیت اند و چون اعتماد به نفس ندارند سعى مى کنند از طریق وابستگى به دیگران به مقصود خود برسند
در مورد قطع امید از آنچه در دست مردم است امام حسین(ع)مى فرماید «تمام خوبى ها را در قطع امید از آنچه در دست مردم است دیدم» شخص طماع در واقع نه اعتمادى به خدا دارد و نه ایمان درستى به رزاقیت او به همین دلیل دست نیاز به سوى این و آن دراز مى کند
این سخن را با حدیثى از پیغمبر اکرم پایان مى دهیم یکى از یاران آن حضرت خدمتش رسیده عرض کرد اى رسول خدا اندرزى به من ده; اندرزى کوتاه تا بتوانم آن را حفظ کنم (و به آن عمل نمایم) پیامبر اکرم (ص) فرمود «پنج چیز را به تو سفارش مى کنم از آنچه در دست مردم است مأیوس باش و صرف نظر کن که این همان بى نیازى حقیقى است و از طمع بپرهیز که فقر و تنگدستى حاضر است و نمازى را که مى خوانى آنچنان بخوان که گویى آخرین نماز توست و مى خواهى با دنیا وداع کنى و از کارهایى که ناچار مى شوى از آن عذرخواهى کنى بپرهیز و آنچه براى خود دوست دارى براى برادر مسلمانت نیز دوست بدار»
منبع کتاب پیام امام