هرکس بخواهد که حقیقت جهان را ببیند و در تفکر از حد استیلای امیال عملی در گذرد ، باید بیاموزد که گذشته و آینده را به یک چشم بنگرد و کل جریان زمان را به یک نظر دریابد کسانی که خوبی و بدی را فراموش کنند و فقط در پی واقعیات باشند احتمالاً زودتر از کسانی که جهان را از دریچۀ کژمژ خواهشهای خویش می نگرند به خوبی دست خواهند یافت
خوبی و بدی ، و حتی آن خوبی والاتری که عرفان در همه جا سراغ میکند ، انعکاس عواطف خود ما هستند بر سایر چیزها ، نه جزو ذات و ماهیت آن چیزها بینشی که شخص عارف ظاهراً به عالم بالا و خوبی نهفته دارد باید با روحیۀ علمی اصیل همراه شود تا فلسفه بر بزرگترین امکانات خود دست یابد
برتراند راسل
⃤『 』