برکه ی رویاهایم خشک شده
طبع شور انگیزش را از دست داده
در این دنیای واقعی
که از چشمان رهگذرانش
درد می بارد
نماز باران بخوان
تا شاید آسمان دلش به رحم بیاید
ببارد بر دل های بی صبوری که
دست و پا میزنند
در تلاطم امواج دریا
تا شاید نهال مهربانی ریشه بدواند
و چون درختی تنومند
جا پاهایش را محکم کند
در خیابان هایِ منتهی به زندگی
آذر فراهانی